معرفی جنگنده بدون خلبان فیوری (Fury)، قاتل بی‌رحم‌ها آسمان‌

ایالات متحده بزرگ‌ترین کاربر سامانه‌های هواپیمای بدون سرنشین (UAS) و سایر پهپادها در جهان است و این وضعیت برای چندین دهه ادامه داشته. پهپادهای «شکارچی-قاتل»، جنگ را در قرن بیست‌و‌یکم دگرگون کرده‌اند، و شرکت اندوریل (Anduril) اکنون در حال تلاش برای ایجاد تحولی دیگر در این عرصه با معرفی پهپاد جدیدی به نام فیوری (Fury) است. این پرنده‌ی خودمختار با کارآیی بالا و قابلیت انجام چند مأموریت، در رده‌ی پنجم دسته‌بندی پهپادها قرار دارد. پهپادهای گروه پنجم شامل هر وسیله‌ی پرنده‌ای هستند که بیش از ۱,۳۲۰ پوند (۵۹۸ کیلوگرم) وزن دارند، می‌توانند در ارتفاع بیش از ۱۸,۰۰۰ فوت (۵,۴۸۶ متر) از سطح دریا پرواز کنند، و قادر به عملکرد در هر سرعت هوایی هستند. نمونه‌های دیگری از پهپادهای این گروه شامل MQ-9 Reaper و RQ-4 Global Hawk هستند.

پهپاد فیوری هنوز وارد مرحله سفارش رسمی نشده، اما نسبت به نمونه‌های پیشین خود گامی رو به جلو محسوب می‌شود؛ در واقع به‌نوعی، یک جت جنگنده بدون خلبان است. افزودن قابلیت بدون سرنشین به جنگنده‌های موجود ایده‌ای جدید نیست؛ به‌طور مثال، ارتش از جنگنده‌های قدیمی F-16 برای آزمایش‌های خودکار استفاده کرده، اما فیوری از پایه به‌عنوان یک هواگرد رزمی خودمختار طراحی و ساخته شده است.

اندوریل از پیش از سال ۲۰۲۳ بر روی پروژه فیوری کار می‌کرد و نخستین تصاویر آن در یک ویژه‌برنامه از ۶۰ دقیقه در ماه مه ۲۰۲۵ به نمایش درآمد. اگر نیروی هوایی آمریکا این هواپیمای بدون سرنشین را به‌عنوان سامانه تسلیحاتی جدید انتخاب کند، برنامه این است که به تولید انبوه برسد. در این صورت، آسمان میادین نبرد به‌زودی می‌توانند مملو از جنگنده‌هایی مرگباری شوند که بدون خلبان فعالیت می‌کنند؛ موضوعی که امکان انجام مانورهای پرشتاب (G بالا) و مزایای دیگر را بدون به‌خطر افتادن جان پرسنل نظامی فراهم می‌کند.

فیوری نام داخلی انتخاب‌شده توسط اندوریل برای این هواگرد است اما نام رسمی آن در مرحله توسعه YQF-44A بوده؛ هرچند در صورت انتخاب توسط نیروی هوایی، احتمالاً این نام تغییر خواهد کرد. فیوری به اندازه یک جنگنده استاندارد بزرگ نیست، چراکه نیازی به داشتن کابین خلبان و تجهیزات جانبی مرتبط با آن ندارد. این هواگرد در ابعاد تقریباً نصف F-16 – که یکی از پراستفاده ترین جنگنده‌های دنیاست – طراحی شده و دارای بال‌های مایل و نقاط اتصال خارجی برای نصب تسلیحات است.

همچنین بخوانید: جنگنده نسل پنجمی سوخو ۵۷ معرفی شد؛ رقیب F35 اینجاست!

شرکت اندوریل پارامترهای عملکردی خاصی برای فیوری در نظر دارد؛ از جمله سقف پرواز تا ارتفاع ۵۰٬۰۰۰ فوت و دستیابی به سرعتی در حدود ماخ ۰.۹۵ (۷۲۹ مایل در ساعت یا حدود ۱٬۱۷۳ کیلومتر در ساعت). به‌طور ایده‌آل، این هواگرد قادر خواهد بود برای بازه‌های زمانی کوتاه، تا +۹G و تا -۳G مانور انجام دهد و عملکرد پایدار در سطح +۴.۵G داشته باشد. برای مقایسه، برخی از جنگنده‌ها می‌توانند تا ۶G را به‌طور پایدار و تا ۱۰ یا ۱۲G را برای مدت‌زمان بسیار کوتاهی تحمل کنند، اما این سطوح برای خلبان‌ها خطرناک و آسیب‌زننده است و به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد.

طول این هواگرد ۲۰ فوت (۶.۱ متر) و فاصله‌ی دو سر بال‌های آن ۱۷ فوت (۵.۲ متر) است. موتور آن از نوع توربوفن Williams FJ44-4M است که متعلق به دسته موتورهای هواپیماهای کلاس تجاری است. استفاده از موتوری تجاری و در دسترس، امکان آغاز سریع تولید انبوه را فراهم می‌کند، که از اهداف اصلی اندوریل در صورت خرید این سیستم توسط نیروی هوایی ایالات متحده است. این پرنده دارای دو نقطه اتصال برای حمل موشک‌های AIM-120 AMRAAM جهت نبرد هوایی است، اما ممکن است این پیکربندی با پیشرفت توسعه یا تغییر نیازهای مأموریتی، دستخوش تغییر شود.

توسعه فیوری بخشی از برنامه (CCA) نیروی هوایی آمریکاست، که به‌دنبال استفاده هم‌زمان از هواگردهای دارای خلبان و پهپادهای خودمختار است. Fury از نرم‌افزار هوش مصنوعی Lattice شرکت اندوریل استفاده می‌کند تا بتواند طبق شرایط برنامه‌ریزی‌شده عمل کند و در عین حال، هوش مصنوعی آن توانایی شناسایی، انتخاب و درگیری با اهداف را داشته باشد. ایده‌آل این است که حداقل یک پهپاد فیوری همراه با جنگنده‌ای مانند F-35 Lightning II پرواز کند. در صورت شناسایی هدف، Fury می‌تواند از فاصله‌ای دورتر از شعاع عملیاتی F-35 با آن درگیر شود و بدین‌ترتیب، ایمنی جنگنده‌ی دارای خلبان حفظ شود.

این یک جهش تکنولوژیک به‌سوی آینده‌ای است که سال‌ها در رؤیاها و کابوس‌ها تصور شده است. ساختن یک ماشین مرگبار خودمختار، منتقدانی دارد، اما مدیرعامل اندوریل ، برایان شیمپف، اطمینان داده که این سامانه هوشمند است و با مین‌های زمینی ضد تانک ساده تفاوت دارد. Fury قادر به شناسایی و درگیری با اهداف بالقوه خواهد بود، اما همواره یک انسان می‌تواند وارد عمل شده، کلید شلیک (Kill Switch) را فعال کند یا پارامترهای هدف آن را تغییر دهد.

یکی از مزایای استفاده از فیوری آن است که ساخت و بهره‌برداری از آن نسبت به هواپیماهای سرنشین‌دار بسیار ارزان‌تر است. اجزایی مانند چرخ‌های فرود را می‌توان در هر کارگاه معمولی در آمریکا ساخت. دیگر قطعات آن نیز به‌مراتب ساده‌تر از اجزای جنگنده‌های پیشرفته‌ی نسل پنجم قابل ساخت هستند. با این حال، اندوریل هنوز قیمت دقیق فیوری را اعلام نکرده، اما برآوردها نشان می‌دهد قیمت آن بین ۲۵ تا ۳۰ میلیون دلار خواهد بود. این مبلغ به‌مراتب کمتر از قیمت یک F-35 است، و داشتن یک هم‌پرواز رباتیک می‌تواند هم نرخ بقای جنگنده‌ی سرنشین‌دار را افزایش دهد و هم قدرت تهاجمی آن را بهبود ببخشد.

منبع: روزیاتو