تاریخ پنهان زیردریایی های نازی در خلیج مکزیک: سرآغاز رسمی ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم!

تحریریه حرف مرد: علی شاهرخ- بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳، زیردریایی‌های آلمانی ۵۶ کشتی متفقین را در خلیج مکزیک غرق کردند و به ۱۴ کشتی دیگر آسیب زدند، در حالی که تنها یکی از زیردریایی‌های خود را از دست دادند.

این عملیات به‌عنوان بخشی از «عملیات درام‌بیت» (Operation Drumbeat) ، ضعف آمادگی ایالات متحده در برابر تهدیدات دریایی در آن زمان را به خوبی عیان ساخت.

اقدامات زیردریایی‌های نازی‌ها در خلیج مکزیک، در کنار حمله ژاپنی‌ها به پرل هاربر از جمله اصلی‌ترین عواملی بود که زمینه‌ساز ورود آمریکا به جنگ دوم جهانی شد. موضوعی که معمولا کمتر به اهمیت آن پرداخته شده است. در همین راستا، در این مطلب، به بررسی این فصل نسبتا مسکوت‌مانده جنگ جهانی دوم می‌پردازیم.

حمله مرگبار زیردریایی های نازی به اچ‌ام‌اس امپایر مایکا

در بامداد ۲۹ ژوئن ۱۹۴۲، نفت‌کش بریتانیایی اچ‌ام‌اس امپایر مایکا (HMS Empire Mica) با وزن ۸۰۳۲ تن، در آب‌های آرام به سمت کی وست در فلوریدا حرکت می‌کرد تا به کاروانی بپیوندد که مقصدش بریتانیا بود. این کشتی حامل ۱۱۲۰۰ تن نفت سفید (که در آن زمان به عنوان «روغن تبخیرشونده» شناخته می‌شد) بود و ۴۷ خدمه آن نمی‌دانستند که تنها نیم مایل دورتر، زیردریایی آلمانی یو ۶۷ (U-67) با طول نزدیک به ۲۵۲ فوت، آماده حمله است.

حدود ساعت ۱ بامداد، یو ۶۷ دو اژدر به سمت نفت‌کش شلیک کرد. امپایر مایکا آتش گرفت و دود سیاه غلیظی از آن به هوا برخاست، در حالی که لکه‌ای عظیم از نفت مشتعل در آب‌های اطراف پخش می‌شد. تانکر برای مدتی روی آب کج شد و خدمه توانستند به قایق‌های نجات پناه ببرند. الکس گرین، مهندس کشتی، در سال ۱۹۸۶ به روزنامه تالاهاسی دموکرات گفت: «تنها چیزی که به خاطر دارم این است که با تمام سرعت در حال پارو زدن بودیم. دود و شعله‌های آتش مانع از دیدن کشتی می‌شد.»

تنها یک قایق نجات به ساحل رسید و بازماندگان توسط دو کشتی غیرنظامی نجات داده شده و برای درمان اضطراری به آپالاچیکولا، در حدود ۲۵ مایل شمال شرقی، منتقل شدند. هفت نفر از مجروحان که وضعیت وخیمی داشتند نیز برای درمان بیشتر به پاناما سیتی در فلوریدا انتقال یافتند. در مجموع از ۴۷ خدمه تنها ۱۴ نفر زنده ماندند.

همان‌طور که امپایر مایکا در آتش می‌سوخت، یو ۶۷ به سطح آب آمد و برخی از خدمه آن روی عرشه رفتند تا تماشا کنند که کشتی متفقین به آرامی به دو نیم شده و در اعماق آب فرو می‌رود. (لاشه کشتی در عمق ۱۱۰ فوتی قرار گرفته و امروزه به محل محبوبی برای غواصی تبدیل شده است.) یک ملوان آلمانی این لحظه را در قالب عکسی ثبت کرد که یادآور نادیده‌گرفته‌شده‌ترین فصل جنگ جهانی دوم است: زمانی که زیردریایی‌های نازی در آب‌های نزدیک به سواحل جنوبی آمریکا جولان می‌دادند.

عملیات درام‌بیت و نبردهای خلیج مکزیک

امپایر مایکا نه اولین و نه آخرین قربانی حملات زیردریایی‌های آلمانی در خلیج مکزیک در تابستان ۱۹۴۲ بود. این پهنه آبی که از سواحل فلوریدا تا تگزاس و شبه‌جزیره یوکاتان امتداد دارد، هدف عملیات Drumbeat شده بود. طرحی گسترده که آلمان‌ها در جریان نبرد آتلانتیک، جنگی شش‌ساله برای کنترل این اقیانوس، اجرا کردند. از ژانویه ۱۹۴۲، تنها چند هفته پس از حمله ژاپن به پرل هاربر در دسامبر ۱۹۴۱، نازی‌ها همه کشتی‌های تجاری متفقین در آب‌های ساحلی آمریکا را هدف قرار دادند. تا ماه مه، این عملیات به خلیج مکزیک نیز گسترش یافت، جایی که ۲۴ زیردریایی آلمانی با موفقیت چشمگیری تا سال ۱۹۴۳ به شکار ادامه دادند.

اولین زیردریایی که وارد خلیج مکزیک شد، یو ۵۰۷ (U-507) بود که در ۳۰ آوریل ۱۹۴۲ وارد منطقه شد. این زیردریایی تا ۱۲ مه، پنج نفت‌کش و کشتی باری متفقین را غرق کرد. یکی از این کشتی‌ها، نفت‌کش Munger T. Ball بود که در ۵ مه هدف دو اژدر قرار گرفت و در عرض ۱۵ دقیقه غرق شد.

در این دوره کوتاه اما متمرکز، زیردریایی‌های آلمانی ۵۶ کشتی متفقین را غرق کرده و به ۱۴ کشتی دیگر آسیب زدند، در حالی که تنها یکی از زیردریایی‌های خود را از دست دادند. (متفقین همچنین دو زیردریایی دیگر را در تنگه فلوریدا، که خلیج را به اقیانوس اطلس متصل می‌کند، غرق کردند.) مارتین ک.‌ای. مورگان، مورخ جنگ و امور نظامی می‌گوید: «در این ماه‌های اولیه، آلمان‌ها کاملا بر آمریکا مسلط بودند و آمریکا به‌طور کامل غافلگیر شده بود. گاهی سخت است که به مردم بفهمانم نازی‌ها چقدر سریع آمریکا را به زانو درآوردند.»

یکی از بزرگ‌ترین خسارات ایالات متحده در طول این عملیات، حمله به نفت‌کش اس.اس. پنسیلوانیا سان (S.S. Pennsylvania Sun) بود که در ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۲ توسط یو ۵۷۱ (U-571) هدف قرار گرفت. این کشتی غرق نشد و پس از تعمیر به مدت ۲۰ سال دیگر به کار ادامه داد، اما محموله‌ی ارزشمند آن شامل ۱۰۷.۵۰۰ بشکه نفت سوخت نیروی دریایی کاملا از بین رفت.

نفت‌کش بنجامین بروستر (Benjamin Brewster) نیز در ۹ ژوئیه ۱۹۴۲ توسط یو ۶۷ (U-67) هدف دو اژدر قرار گرفت و بیش از ۷۰.۰۰۰ بشکه روغن روان‌کننده و بنزین هواپیما را از دست داد. این محموله‌ی قابل اشتعال به مدت ۹ روز می‌سوخت.

نقش حیاتی منابع و اشتباهات استراتژیک آمریکا

کشتی‌های مورد حمله نازی‌ها عمدتا حامل منابع حیاتی از جمله بوکسیت، محصولات پالایش شده نفت و بنزین بودند که از جمله ضروری‌ترین موارد موردنیاز برای اروپایی‌ها در میدان جنگ محسوب می‌شدند.

دو عامل حملات بی‌امان آلمان‌ها را تشدید کرد: اولا، آمریکا به‌شدت غیرآماده بود و قادر به اجرای خاموشی‌های ساحلی یا اعزام اسکورت‌های دریایی نبود. ثانیا، آلمان‌ها بین فوریه و اکتبر ۱۹۴۲ ساختار ماشین رمزنگاری انیگما (Enigma) را تغییر دادند، بنابراین متفقین نتوانستند پیام‌های مبادله‌شده بین زیردریایی‌ها را رمزگشایی کنند.

تلفات زیردریایی‌های آلمانی

در تاریخ ۱۳ ژوئن ۱۹۴۲ بود که در تنگه فلوریدا، کشتی گارد ساحلی ایالات متحده، زیردریایی آلمانی یو ۱۵۷ (U-157) را غرق کرد. همچنین، کشتی دیگر ایالات متحده که به‌عنوان بخشی از نیروی دریایی کوبا در حال فعالیت بود، زیردریایی یو ۱۷۶ (U-176) را در ۱۵ مه ۱۹۴۳ در سواحل هاوانا غرق کرد. معروف‌ترین قربانی آلمانی این مدت اما، زیردریایی یو ۱۶۶ (U-166) بود که در ۳۰ ژوئیه ۱۹۴۲ در حدود ۵۰ مایلی جنوب دهانه‌ رودخانه‌ می‌سی‌سی‌پی غرق شد.

یو ۱۶۶ در همان ماه ژوئیه تازه وارد منطقه شده بود و چند کشتی را در سواحل کوبا و جمهوری دومینیکن غرق کرده بود. در بعدازظهر روز ۳۰ ژوئیه، این زیردریایی کشتی مسافربری روبرتو با بیش از ۲۵۰ نفر مسافر از جمله نظامی و غیرنظامی مورد حمله قرار داد. البته این کشتی که در حال حرکت به سمت نیواورلئان بود توسط کشتی اسکورت یو اس اس پی سی ۵۶۶ (USS PC-566) محافظت می‌شد.

پس از شلیک اژدر از سوی یو ۱۶۶ و برخورد آن به بدنه کشتی، پی‌سی ۵۶۶ به سرعت با استفاده از سونار، موقعیت زیردریایی را شناسایی کرده و چندین بمب عمقی پرتاب کرد. این حمله دقیق منجر به غرق زیردریایی یو ۱۶۶ شد. کشتی مسافربری نیز طی مدت کوتاهی غرق شد اما با اقدام سریع گارد ساحلی و اسکورت‌ها، بیشتر مسافران نجات یافتند.

جالب آنکه فرمانده کشتی اسکورت، ستوان جوزف نایس، به‌جای دریافت تقدیر، مورد سرزنش قرار گرفت زیرا مقامات نیروی دریایی آمریکا در ابتدا باور نداشتند که او واقعا یک زیردریایی آلمانی را غرق کرده باشد. تنها پس از جنگ و کشف لاشه یو ۱۶۶ در دهه ۱۹۸۰ میلادی بود که اعتبار کامل این پیروزی به او بازگردانده شد.

فراموشی تاریخی

دفتر سانسور آمریکا در طول این عملیات، پوشش رسانه‌ای غرق شدن کشتی‌ها را محدود کرد تا از ایجاد وحشت عمومی جلوگیری کند و آلمان‌ها را از میزان موفقیت‌شان مطلع نسازد. کوری مالکوم، مورخ ارشد مرکز تاریخ فلوریدا کیز در این باره می‌گوید: «این سانسور باعث فراموشی تاریخی شده است. این رویداد هرگز در اذهان عمومی جا نیفتاد و تا حد زیادی هنوز هم ناشناخته است.»

در بهار و تابستان ۱۹۴۲، در حالی که زیردریایی‌های آلمانی در خلیج مکزیک به شکار مشغول بودند، نبرد میدوی بین آمریکا و ژاپن در جریان بود، شوروی در حال دفع تهاجم آلمان در نبرد استالینگراد بود، و آمریکا اولین حمله آبی خاکی گسترده خود را در گوادالکانال آغاز کرد. مورگان می‌گوید: «این داستان همچنان به حاشیه رانده شده است و روایت‌های مردمی جای واقعیت را گرفته‌اند.»

در حالی که نبردهایی چون استالینگراد، میدوی یا نرماندی در حافظه عمومی جهان ثبت شده‌اند، حملات زیردریایی های آلمانی در خلیج مکزیک تا حد زیادی به فراموشی سپرده شده‌اند. با این حال، این وقایع نقش مهمی در شکل‌گیری سیاست دفاعی دریایی ایالات متحده و تقویت سامانه‌های اسکورت و رادار ایفا کردند.

اهمیت استراتژیک و میراث جنگ خلیج مکزیک

به گفته مورگان، اهمیت تاریخی این عملیات به ارزش منابع از دست‌رفته در کشتی‌های غرق‌شده برمی‌گردد. همان‌طور که مایکل گانون در کتاب عملیات درام‌بیت نوشته: «حمله زیردریایی‌ها به کشتی‌های تجاری در آب‌های ساحلی آمریکا و کارائیب در سال ۱۹۴۲، شکست استراتژیک بزرگ‌تری برای متفقین بود تا شکست در پرل هاربر.»

برآورد می‌شود که در نتیجه‌ی غرق ۵۶ کشتی در خلیج مکزیک، حدود ۶۰۰ نفر از نیروهای متفقین جان خود را از دست داده باشند. این تعداد در مقایسه با نبردهایی مانند D-Day که در یک روز ۴.۴۱۴ نفر کشته شدند، کمتر است و ممکن است یکی از دلایل کمتر شناخته شدن این حملات باشد.

امروزه اگرچه محل غرق شدن اکثر کشتی‌های متفقین مشخص است، برخی هنوز در اعماق آب‌ها گم شده‌اند. مورگان امیدوار است که این فصل کمتر شناخته‌شده از جنگ جهانی دوم، سرانجام جایگاه واقعی خود را در تاریخ پیدا کند.

منبع: smithsonianmag