کفش‌های رسمی هنوز در کمد مردان ضروری‌اند: پنج کفش که هر مرد باید داشته باشد

تحریریه حرف مرد: وقتی دفعه بعد در دفتر خود هستید، نگاهی به پاهای همه بیندازید. مگر اینکه در شرکتی با قوانین سخت‌گیرانه لباس کار مشغول باشید، وگرنه احتمالاً بیشتر کفش‌های ورزشی خواهید دید، حتی ممکن است خود شما هم چنین کفشی به پا داشته باشید. از نظر راحتی و سبک شخصی، این عالی است. اما برخلاف گفته‌ی علاقه‌مندان به کفش‌های ورزشی، انسان نمی‌تواند تنها با کفش‌های ورزشی زندگی کند. کفش‌های با زیره سخت (hard bottoms: کفش‌های رسمی با زیره محکم و مقاوم) هنوز جایگاه خود را در کمد دارند؛ فقط در کنار کفش‌های الهام‌گرفته از ورزش قرار می‌گیرند.

موضوع فقط ورزش نیست—تأثیرات تاریخی کفش مردانه بیشتر از فعالیت‌های نظامی بوده تا ورزش. در اوایل قرن نوزدهم، مردان خوش‌پوش در شهر و روستا از بوت‌های بلند استفاده می‌کردند. دو سبک محبوب، ولینگتون و بلوتشر، به ترتیب به نام مارشال‌های بریتانیایی و پروسی—که در واترلو پیروز شدند—نام‌گذاری شده‌اند. ولینگتون بوتی نرم و متناسب با ساق ساخته شده از چرم گوساله بود که هم برای میدان نبرد مقاوم بود و هم برای مجالس شبانه شیک. این مدل تا دهه ۱۸۷۰ محبوب بود و بعدها به عنوان “ولّی” (Wellie: بوت لاستیکی مزرعه‌ای که بیش از ۱۵۰ سال پیش در فرانسه معرفی شد) شناخته شد. بلوتشر بوتی تا مچ بود که جلوی آن بند داشت. مارشال آن را برای نیروهایش توصیه کرد چون پوشیدن و درآوردنش آسان بود؛ با اختراع حلقه‌های فلزی بند کفش در دهه ۱۸۲۰، بستن و باز کردن آن حتی سریع‌تر شد.

در اوایل قرن بیستم، کفش آکسفورد (Oxford) با انواعی چون کف پوش (cap toe)، بال‌دار (wing tip)، بروگ (brogue) و بالمورال (balmoral)، نماد کفش مردانه موفق و کلاسیک بود و امروزه همچنان یک کفش کلاسیک کاری محسوب می‌شود. بریتانیایی‌ها بین دو جنگ جهانی بازار جهانی کفش‌های مردانه باکیفیت را در اختیار داشتند؛ بنابراین کفشی شیک معمولاً کفشی به سبک انگلیسی بود. آب و هوای سرد و مرطوب بریتانیا منجر به روش‌های ساخت مستحکم شد؛ رویه‌های چرمی ضخیم به کفی‌های چرم ضخیم دوخته می‌شدند و کفش‌های محکم و سنگین ایجاد می‌کردند که با کت و شلوارهای پهن شانه و شلوارهای گشاد دوره هماهنگ بود. این مواد و مهارت بالا همیشه هزینه‌بر بود و هنوز هم هستند.

همراه با گرایش دهه ۱۹۸۰ به سمت کت و شلوارهای باریک‌تر، کفش‌های رسمی مردانه نیز باریک‌تر شدند، با نوک باریک‌تر و زیره نازک‌تر. بنابراین آکسفوردهای امروز انگلیسی یا آمریکایی کمی سبک‌تر از نمونه‌های دهه ۱۹۲۰ هستند، اگرچه هنوز سنگین‌تر از نمونه‌های ایتالیایی به شمار می‌روند. ایتالیایی‌ها با توجه به آفتاب مدیترانه و سبک زندگی کمتر رسمی، کفش‌ها و لباس‌های سبک و بدون ساختار سخت را در قرن بیستم تکمیل کردند و کفش‌های سبک و ظریف می‌خواستند. پس از جنگ جهانی دوم، وقتی صنعت کفش آماده پوشیدن (ready-to-wear) مردانه در ایتالیا شکل گرفت، عمدتاً از روش دوخت کفی و رویه صرف‌نظر شد و چرم گوساله به‌طور مستقیم به کفی چرم چسبانده شد. کفش‌های ایتالیایی با ظرافت دست‌ساز و زیره نازک، همراه مناسبی برای کت و شلوارهای جدید با شلوار باریک و خطوط ساده بودند.

ایتالیایی‌ها کفش‌های راحتی را نیز بهبود دادند، از جمله کلاسیک آمریکایی «لوفر» (loafer: کفش راحتی بدون بند). این کفش که راحت و کشیده بود، در اصل به سبک مکتسین توسط ماهیگیران نروژی ساخته می‌شد. در میانه دهه ۱۹۳۰، گردشگران آمریکایی آن را کشف کردند و G. H. Bass اولین تولید انبوه آن را در ۱۹۳۶ انجام داد (Weejun: برگرفته از Norwegian). مانند شلوار جین و بارانی، لوفر به کفشی همیشگی و بی‌جنسیت تبدیل شد. تولیدکنندگان ایتالیایی، به ویژه گوچی، این کفش ساده را بهبود دادند، چرمش را بهتر کردند، زیره را نازک‌تر و نوک را کشیده‌تر کردند و جایگاه سکه را با یک قطعه فلزی براق جایگزین کردند. امروزه، با وجود سفرهای هوایی که پاها باید در معرض دید دیگران باشد، لوفر یکی از عملی‌ترین کفش‌هاست. فقط مطمئن شوید که هزینه کافی برای خرید یک جفت عالی پرداخت کنید؛ چون یکی از قوانین اول مد این است که هیچ چیز تأثیر یک کت و شلوار عالی را به اندازه کفش بی‌کیفیت خراب نمی‌کند.

همچنین بخوانید: شلواری که ابتدا فقط کارگران می‌پوشیدند؛ راهنمای خرید یک شلوار جین ایده‌آل

ویژگی‌های یک کفش باکیفیت

یک کفش باکیفیت، مانند یک ساعت باکیفیت، ترکیبی از دقت مکانیکی و هنر انسانی است و همانند ساعت، یک جفت کفش آکسفورد خوب، همراهی مادام‌العمر خواهد بود. در یک کفش خوب باید به دنبال چه ویژگی‌هایی باشیم؟

• Apron: رویه بزرگ روی پنجه که بخش اتصال پنجه به بالای پا را می‌پوشاند.

• Counter: قطعه چرمی نیم‌دایره که پاشنه را تقویت می‌کند.

• Heel: قسمت پشت کفش که پاشنه را حمایت می‌کند؛ نباید از پا خارج شود.

• Quarter: پنل جانبی و پشتی کفش که از جلوی کفش (vamp) تا پاشنه امتداد دارد.

• Toe Box: بخش جلوی کفش که انگشتان را می‌پوشاند؛ باید محافظ داشته باشد و کمی بلندتر از انگشت بلندترین انگشت باشد.

• Tongue: نوار چرمی زیر بند کفش تا دهانه کفش.

• Brogue: سوراخ‌های تزئینی در کفش‌های بال‌دار (wing tip) که اصل آن از اسکاتلند است.

• Goodyear Welt: دوخت رویه به کفی، نه چسب، که مقاومت بالایی دارد و امکان تعویض کفی را چندین بار می‌دهد.

• Liner: پوشش داخلی کفش، که باید چرمی باشد.

• Patina: تغییر رنگ طبیعی و مطلوب کفش‌های قدیمی و مرتب جلا داده شده.

• Wing Tip: شکل نوک کفش شبیه بال پرنده در کفش‌های کامل بروگ.

پنج کفش ضروری برای هر مرد

• Black Oxfords: پایه منطقی مجموعه کفش‌های مرد بالغ؛ مناسب برای مراسم رسمی و بحران‌های خانوادگی، در صورت مراقبت مناسب.

• Brown Suede Boots: بوت‌های همه‌کاره، می‌توانند Desert Boot یا Chelsea Boot باشند؛ رنگ‌ها: بژ، شکلاتی، نسکافه‌ای.

• Classic Sneakers: کفش‌های ورزشی کلاسیک که برای هر مرد ضروری هستند.

• Loafers: کفش بدون بند، رسمی برای دفتر و مناسب برای آخر هفته.

• Stylish Sandals: صندل‌های مدرن و روزمره، از گلادیاتور تا مِیول، مناسب برای استفاده روزانه.

منبع: Esquire The Handbook of Men’s Style: A Guide to Looking Good