افسردگی در مددکاران اجتماعی؛ دلایل و راه‌های پیشگیری
مددکاری اجتماعی یکی از حرفه‌هایی است که ارتباط مستقیم با افراد آسیب‌دیده دارد.
مددکاران در تعامل با بیماران جسمی و روحی، افراد دارای مشکلات خانوادگی، مجرمان و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر هستند. این ارتباط مداوم با چالش‌های انسانی می‌تواند احساس ناامیدی و یأس را در مددکاران ایجاد کند.
مرتضی پدریان، جامعه‌شناس، در گفت‌وگو با خبرگزاری برنا اظهار داشت که بسیاری از مشاغل مرتبط با بیماران روحی، جسمی یا مجرمان، ممکن است منجر به ایجاد افسردگی در کارکنان شود. وی تاکید کرد که مددکاران معمولاً شاهد نتایج ناامیدکننده‌ای در روند درمان یا بهبود مددجویان هستند که این امر می‌تواند باعث کاهش انگیزه آنها شود.
تلاش‌های مددکاران و چالش‌های روحی آنها
بسیاری از مددکاران با افرادی سر و کار دارند که احتمال بهبودی آنها بسیار پایین است. برای مثال، مددکارانی که با بیماران سرطانی یا مبتلایان به بیماری‌های روحی همکاری می‌کنند، معمولاً شاهد رنج مداوم این بیماران هستند و در برخی موارد، بیماران جان خود را از دست می‌دهند. چنین تجربه‌هایی می‌تواند تأثیرات عاطفی شدیدی بر مددکاران داشته باشد و آنها را مستعد ابتلا به افسردگی کند.
پدریان در ادامه افزود که مددکاران معمولاً در تلاش هستند تا شرایط را برای بیماران یا مددجویان خود بهبود بخشند، اما در بسیاری از موارد، این تلاش‌ها نتیجه دلخواه را به همراه ندارد. این احساس شکست می‌تواند بر سلامت روانی آنها اثر منفی بگذارد.
ضرورت آموزش‌های حمایتی برای مددکاران
این جامعه‌شناس بر اهمیت آموزش‌های پیشگیرانه برای مددکاران تأکید کرد. وی گفت که آموزش‌های روانشناسی، جامعه‌پذیری و مدیریت استرس می‌تواند به مددکاران کمک کند تا احساس ناامیدی را کنترل کنند و از فرسودگی شغلی جلوگیری نمایند. همچنین، آشنایی با مفاهیمی مانند پذیرش واقعیت و درک این موضوع که برخی از نتایج خارج از کنترل آن‌هاست، می‌تواند در افزایش تاب‌آوری این افراد مؤثر باشد.
مدیریت مسئولیت و تأثیر آن بر سلامت روان مددکاران
مددکاران باید تفاوت میان «عدم انجام مسئولیت» و «نتیجه ندادن تلاش‌ها» را درک کنند. پدریان خاطرنشان کرد که گاهی اوقات، نتیجه ندادن یک تلاش به معنای شکست نیست، بلکه واقعیتی اجتناب‌ناپذیر است. وی تأکید کرد که مددکاران نباید احساس گناه کنند اگر تمامی اقداماتشان منجر به بهبود وضعیت مددجو نشود.
راهکارهای مقابله با افسردگی در مددکاران اجتماعی
برای کاهش احتمال افسردگی در میان مددکاران، می‌توان راهکارهای زیر را پیشنهاد کرد:
حمایت روانی و عاطفی: مددکاران باید از جلسات مشاوره و روان‌درمانی استفاده کنند.
آموزش مهارت‌های مدیریت استرس: مهارت‌هایی مانند مدیتیشن و تمرینات تنفسی می‌توانند مفید باشند.
ایجاد تعادل میان کار و زندگی شخصی: مددکاران نباید اجازه دهند که مشکلات مددجویان به زندگی شخصی آنها نفوذ کند.
تقویت ارتباطات اجتماعی: ارتباط با دوستان و خانواده می‌تواند به کاهش استرس و اضطراب کمک کند.
ورزش و فعالیت‌های فیزیکی: ورزش به‌عنوان یک ابزار مؤثر برای کاهش افسردگی و افزایش روحیه پیشنهاد میشود.
مددکاران اجتماعی با چالش‌های روحی و روانی متعددی مواجه هستند که در صورت عدم مدیریت صحیح، می‌تواند منجر به افسردگی و فرسودگی شغلی شود. آموزش‌های روانشناسی، حمایت‌های عاطفی و مدیریت استرس، از جمله راهکارهای کلیدی برای کاهش این مشکلات هستند. جامعه باید به این موضوع توجه بیشتری داشته باشد و از مددکاران در مسیر دشوار حرفه‌ای خود حمایت کند.
منبع: رسانه ۷
بله واقعا کار مددکاری یک کار دشوار ودارای سختی کار میباشد که متاسفانه تا به حال این قشر زحمتکش هیچگاه دیده نشده بود لذا تقاضا دارم توجه بیشتری به جامعه مددکاری بشود سپاسگزارم
با سلام
ممنون از بررسی این موضوع مهم.
متاسفانه در شغل مددکاری اجتماعی هیج حمایت سازمانی وجود نداره و بیش از اندازه سازمان از مددکار انتظار دارند و باعث فشاری میشود که همراه با اضطراب و مسولیت همراه هست.
و با توجه به اینکه مددکار اجتماعی در پوسته مشکلات جامعه و افراد میباشد اما حتی کمترین حمایت مالی از این افراد میشود. مخصوصاً در شغل اورژانس اجتماعی که در بیشترین موضوعات اجتماعی مددکار در گیر آنها هست.