رسم هولناک سکوشینبوتسو؛ راهبان بودایی که خود را زنده مومیایی کردند+ تصاویر
در این مطلب از مجله «حرف مرد» به رسم کهن سکوشینبوتسو پرداخته‌ایم. در این رسم هولناک، راهبان بودایی باید خود را مطابق این رسم زنده مومیایی می‌کردند.
بیش از هزار سال پیش یک فرقه بودایی مخفی رسم هولناکی که شامل مومیایی کردن بدن راهبان زنده بود را باب کرد. هدف این رسم که «سکوشینبوتسو (Sokushinbutsu)» نام داشت، نشان دادن نهایت ایمان و ایثار دینی بود. مجله «حرف مرد» همراه باشید.
ظاهرا هیچ‌وقت قرار نیست به شگفتی‌های قدرت ذهن خوی بگیریم. در حالی که ممکن است بسیاری از ما برای ساده‌ترین امور زندگی خود مانند از خواب بیدار شدن و به سر کار رفتن یا مبارزه با عادت‌های مضری مانند مصرف نکردن دخانیات یا نخوردن قهوه به اراده آهنینی احتیاج داشته باشیم؛ دیگرانی هم هستند که سال‌ها سخت‌ترین و طاقت‌فرساترین فعالیت‌های جسمانی را انجام می‌دهند تا در زمینه‌ی خاصی موفق شوند.
ورزشکارانی که سال‌ها برای شرکت در مسابقات المپیک تمرین می‌کنند یا رقصندگان باله که باید از کودکی بدن خود را برای رقصیدن آماده کنند، نمونه‌های واضحی هستند. تمام این فعالیت‌ها به قدرت بالای ذهنی به ویژه برای مقابله با یأس و تحمل دردهای ناشی از این فعالیت‌ها نیاز دارند. اما نهایتا ثمره‌ی این تلاش‌ها است که تمام تلخی‌ها را می‌زداید.
سکوشینبوتسو: مرگ بدون فساد بدن
رسم هولناک سکوشینبوتسو شاید به نیروی ذهنی خارق‌العاده و ابرانسانی احتیاج داشته باشد. تنها تصور کنید باید حدود سه تا چهار سال در مراقبه شدید قرار بگیرید تا به هدف نهایی خود، مرگ بدون فساد بدن برسید. اولین سوابق از سکوشینبوتسو به قرن یازدهم برمی‌گردد. از داستان‌ها و افسانه‌های به جای‌مانده این‌طور بر می‌آید که دو قرن پیش از آن، راهبی به نام کوکای که بعدا به او کوبو دایشی گفته شد، آئین بودایی شینگون را پایه‌گذاری کرد.
هدف نهایی این آئین آوردن جوهره‌ی بودا به زندگی روزمره پیروان بود. کوکای در سال ۸۳۵ درگذشت، اما اعتقاد بر این است که او خود را در گورش حبس کرد و همچنان در خلسه-مراقبه‌ای موسوم به «نیوجو» باقی‌مانده و روزی دوباره به زندگی برمی‌گردد تا روح پیروانش را غرق نور کند.
برگردیم به داستان اصلی، در سال ۱۰۸۱ اولین تلاش برای سکوشینبوتسو توسط مردی به نام شوجین انجام گرفت. او که می‌خواست راه کوکای را دنبال کند، نهایتا شکست خورد و بدنش پوسید. اما از آن زمان و تا اوایل قرن بیستم که این رسم کاملا غیرقانونی اعلام شد، صدها راهب از استان یاماگاتا در ژاپن سعی کردند خود را زنده به گور کنند تا جلوی فساد بدن را بگیرند. اما در این بین تنها ۲۸ راهب موفق شدند به این روش بدن خود را کاملا مومیایی کنند. حفظ بدن برای ورود راهب به نیوجو ضروری است، و اعتقاد بر این است که ماندن دائمی در حالت مراقبه، منجر به روشنگری فرد می‌شود.
مومیایی کردن زنده؛ آئینی پر از رنج و درد
مراحل مومیایی کردن بدن بسیار طاقت‌فرسا و دردناک است. راهبان باید در هزار روز اول تنها انواع آجیل و دانه، میوه و انواع توت را می‌خوردند و فعالیت‌های جسمانی شدیدی هم انجام می‌دادند تا تمام چربی‌های بدن خود را بسوزانند. رژیم غذایی راهبان در هزار روز بعدی سخت‌تر هم می‌شد و باید در این مدت تنها به خوردن پوسته و ریشه گیاهان اکتفا می‌کردند. اواخر دوره ریاضتکشی خود هم باید چای سّمی که از شیره‌ی درخت فوق‌العاده خطرناک لاک‌چینی گرفته می‌شد را می‌خوردند.
خوردن چای سّمی باعث تهوع شدید و از دست رفتن مایعات بدن راهبان می‌شد. لاک‌چینی ماده‌ای است که نقش یک نگه‌دارنده را هم ایفا می‌کند و حشرات و باکتری‌هایی که موجب فساد بدن می‌شوند را کاملا از بین می‌برد.
در مرحله پایانی سکوشینبوتسو که پس از شش سال ریاضتکشی سخت فرا می‌رسید، راهب خود را درون قبر سنگی بسیار تنگ قرار می‌داد و در آنجا به حالت نیلوفری و به حال مراقبه می‌ماند. راهب تا زمان مرگ از جای خود تکان نمی‌خورد. تنها لوله‌ای از چوب بامبو از میان مقبره او عبور می‌کرد و به او هوا می‌رساند. ریسمانی هم که به زنگوله‌ای بسته شده بود، از میان مقبره می‌گذشت. راهب هر روز باید این زنگ را به صدا در می‌آورد تا به شاگردانش خبر زنده بودنش را بدهد. وقتی سرانجام صدای زنگوله قطع می‌شد، شاگردان لوله و ریسمان را بر می‌داشتند و مقبره را برای یک دوره هزار روزه مهر و موم می‌کردند.
در پایان این دوره، قبر راهب دوباره باز می‌شد تا ببینند او موفق به مومیایی کردن خود شده است. اگر بدن راهب سالم مانده بود، به معنای رسیدن او به مقام سکوشینبوتسو یا بودای جدید بود. از این رو، جسد او را با تشریفات خاص و نهایت احترام به معبد می‌بردند تا برای همیشه در آنجا مورد ستایش پیروان شینگون قرار بگیرد.
رسم سکوشینبوتسو همچنان زنده است
رسم سکوشینبوتسو تنها به راهبان ژاپنی محدود نبود، بلکه تا همین اواخر هم راهبانی سعی کردند به این درجه از ایمان و ایثار دست پیدا کنند. یکی از آخرین تلاش‌های راهبان برای سکوشینبوتسو به سال ۱۹۷۵ در تبت و مغولستان در سال ۲۰۰۲ بر می‌گردد.
یکی از نمونه‌های شاخته‌شده از راهبان به جای‌مانده از رسم سکوشینبوتسو مربوط به راهبی در تبت است که قدمت آن به سده پانزدهم میلادی برمی‌گردد. جسد این راهب همچنان وضعیت خوبی دارد. او در حالت نیلوفری نشسته و لباس نارنجی مخصوص راهبان را برتن دارد و چشم به بازدیدکنندگان دوخته است. نگاه این راهب قرن پانزدهمی چنان است که گویی همچنان بارقه‌هایی از زندگی در آن می‌درخشد.
در همین حال، باید معروف‌ترین نمونه از رسم سوکوشیبوتسو را راهب شینیوکای شونین بدانیم که در معبد دانیچیبو در ژاپن در معرض دید عموم گذاشته شده است. این راهب قرن هجدهمی، زندگی زاهدانه خود را در ۲۰ سالگی شروع کرد، اما تا ۹۶ سالگی آمادگی رسیدن به مقام بودای جدید را پیدا نکرد.
همه راهبانی که خودخواسته وارد این دوره‌ی طولانی ریاضتکشی شدند، می‌دانستند راه آسانی در پیش ندارند و احتمال شکست خوردن آن‌ها بیش از موفقیت است؛ اما شاید ایمان و اعتقاد بالای آن‌ها به خصوص برای اینکه راه را برای پیروانشان باز کنند، این راهبان شجاع را واداشته بود تا سخت‌ترین عذاب‌ها را به جان بخرند و تا آخرین نفس برای رسیدن به هدف خود تلاش کنند.
منبع: Ancient Origins، Cultura Colectiva
