اعلام اولین بخشنامه فروش پارس نوآ؛ قیمت نامعلوم، تحویل یک سال دیگر
اولین بخشنامه فروش پارس نوآ منتشر شده و شرایط آن به گونه‌ای است که بعید به نظر می‌رسد نظر کسی را جلب کند.
تحریریه حرف مرد: شرکت پارس خودرو (زیرمجموعه سایپا) اولین بخشنامه فروش محصول جدید خود با نام «پارس نوآ» را اعلام کرد که همزمان با امیدآفرینی برای متقاضیان خودروهای اقتصادی، سوالاتی جدی درباره سیاست‌های خودروسازی و حقوق مصرف‌کننده مطرح می‌کند.
شرایط فروش پارس نوآ که تحت عنوان مشارکت در تولید منتشر شده است، در جدول زیر آمده است.
همان طور که مشخص است تاریخ تحویل محصول جدید پارس خودرو، چهار ماه پایانی سال آینده، یعنی آذر تا اسفند ۱۴۰۵، ذکر شده است که با توجه به شرایط کنونی بازار بسیار بعید است نظر مشتریان را به خود جلب کند.
ابهام در قیمت نهایی؛ مشارکت در تولید یا مشارکت در ریسک؟
یکی از اصلی‌ترین نقاط ابهام در این بخشنامه، ماهیت «فروش مشارکت در تولید» است. شرکت پارس خودرو مبلغ پیش‌پرداخت را معادل ۴۳۵ میلیون تومان اعلام کرده، اما مهم‌ترین قسمت معادله، یعنی قیمت نهایی پارس نوآ، همچنان در هاله‌ای از ابهام است. در بخشنامه قید شده که «قیمت خودرو بر اساس محاسبات و الزامات سازمان‌های نظارتی و محیط زیست، بابت نصب تجهیزات و با لوازم اضافی، با احتساب به روز بودن نرخ قطعات و نرخ تورم ایجاد خواهد شد».
اگرچه سایپا فعلا قیمت پایه پارس نوآ را ۷۳۳ میلیون تومان اعلام کرده است (بدون مالیات و هزینه‌های جانبی مانند شماره‌گذاری)، این فرمول، عملاً خریدار را از یک «مشارکت در تولید» مطمئن، به یک «مشارکت در ریسک» تورم بدل می‌کند. در شرایط اقتصادی کنونی و نوسانات مداوم نرخ ارز و تورم، تضمینی برای حفظ ارزش پول متقاضی در قبال تحویل قطعی محصول با قیمت منطقی وجود ندارد و این شرکت، به وضوح مسئولیت ریسک تورم را از دوش خود برداشته و بر دوش مصرف‌کننده گذاشته است.
علاوه بر آن، نرخ سود مشارکت و انصراف اعلام شده در این طرح، در مقایسه با نرخ تورم افسارگسیخته و سود سپرده‌های بانکی، ناچیز و غیرجذاب به نظر می‌رسد. سود مشارکت ۱۹.۵ درصد و سود انصراف ۱۶.۵ درصد برای یک دوره تحویل حداقل ۱۳ ماهه (آن هم اگر مانند برنامه‌های فروش قبلی سایپا با تاخیر مواجه نشود) عملاً هیچ انگیزه اقتصادی برای سرمایه‌گذاری واقعی در فرآیند تولید ایجاد نمی‌کند و صرفاً ابزاری برای جذب نقدینگی کوتاه‌مدت شرکت تلقی می‌شود.
تکیه بر پلتفرم قدیمی با توجیه «به‌روزرسانی استاندارد»
بخشنامه تأکید دارد که خودرو با «آخرین استانداردهای اجباری و محیط زیست (سطح آلایندگی یورو ۵ و …)» ارائه خواهد شد. با این حال، پارس نوآ در اصل، نسخه‌ای داخلی‌سازی‌شده و به‌روزرسانی شده از تندر ۹۰ است که پلتفرم آن مربوط به دو دهه پیش است. تکیه بر این پلتفرم قدیمی به جای عرضه محصولات روزآمد و با کیفیت جهانی، نشان از ادامه روند «تولید خودروهای با کیفیت پایین‌تر از استاندارد جهانی با قیمت‌های داخلی» دارد. سوال اصلی اینجاست که آیا صرفاً نصب چند آپشن جدید و رعایت استانداردهای اجباری، توجیهی برای عرضه یک محصول قدیمی به بازار امروز است؟
