انقلاب در مهندسی خودرو: آئودی RS6 با موتور V10 لامبورگینی

در اوایل دهه ۲۰۰۰، وقتی سدان‌های لوکس به سوپراسپرت‌های چهاردر تبدیل شدند، آئودی با RS6 ksg C6 یک قدم فراتر رفت و موتور V10 لامبورگینی را با دو توربوشارژر در سینه یک سدان خانوادگی قرار داد.

در اوایل دهه ۲۰۰۰، یک رقابت تسلیحاتی در بخش سدان‌های لوکس میان‌ سایز در جریان بود. این خودروهای لوکس که زمانی برای راحتی و آرامش ساخته می‌شدند، ناگهان به سوپراسپرت‌های چهاردر تبدیل شدند. ب‌ام‌و با معرفی اولین سدان ۵۰۰ اسب بخاری جهان، یعنی M5، پیشتاز این میدان بود. رقبایی مثل آئودی هم بیکار ننشستند و موتورهایی که برای سوپراسپرت‌های ایتالیایی طراحی شده بودند را در خودروهای خانوادگی جای دادند.

همچنین بخوانید: رقابتی نفس‌گیر: شاسی‌بلند ۲.۵ تنی پورشه در برابر بی‌ام‌و M4 + فیلم

این دوران، آخرین روزهای موتورهای درون‌سوز بدون محدودیت بود پیش از آنکه الکتریکی‌سازی و هیبریدها فراگیر شود. در این میان، آئودی تصمیم جسورانه‌ای گرفت. این شرکت موتور V10 را از لامبورگینی قرض کرد و آن را زیر کاپوت A6 قرار داد. برای جبران وزن اضافی سدان آئودی از سوپرکار لامبورگینی، دو توربوشارژر به این موتور اضافه شد و سیستم چهارچرخ محرک کواترو نیز تضمین می‌کرد که این هیولای سنگین به جاده بچسبد.

آئودی RS6، تنها خودروی V10 توربوشارژ جهان

ب‌ام‌و با M5 نسل E28 در دهه ۱۹۸۰ که به پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری شش سیلندر خطی سوپرکار M1 با ۲۸۶ اسب بخار مجهز شده بود، بخش سدان‌های اسپرت لوکس را ابداع کرد. M5 بعدی، یعنی E34 نیز از همان موتور استفاده کرد و شتاب صفرتاصد شش ثانیه‌ای را به ارمغان آورد.

آئودی نیز که با مدل کواترو مفهوم جدیدی از خودروی پرفورمنس را معرفی کرده بود، نمی‌خواست از قافله عقب بماند و با یک ایده منحصربه‌فرد وارد میدان شد. استیشن RS2، بر پایه آئودی ۸۰ قدیمی و با همکاری پورشه ساخته شد که با ۳۱۵ اسب بخار قدرت، فوق‌العاده سریع بود. در طول دهه ۱۹۹۰، این دو شرکت آلمانی به تقویت سدان‌ها و استیشن‌های پرچم‌دار خود ادامه دادند اما ب‌ام‌و در سال ۲۰۰۵ با معرفی M5 نسل چهارم (E60) ضربه سنگینی وارد کرد. موتورهای شش سیلندر و هشت سیلندر پرهیجان کنار رفتند و مهندسان ب‌ام‌و یک موتور V10 برگرفته از فرمول یک را در این سدان جای دادند. آیا آئودی می‌توانست به این چالش پاسخ دهد؟

قلب لامبورگینی در سینه آئودی

آئودی نه‌تنها پاسخ داد، بلکه از انتظارها فراتر رفت. هرچند RS6 اولین بار در سال ۲۰۰۲ با موتور V8 توئین توربوی ۴.۲ لیتری ساخت کاسورث و ۴۵۰ اسب بخار قدرت معرفی شده بود اما این برای رقابت با M5 کافی نبود. آئودی که حالا مالک لامبورگینی بود، به سراغ این برند ایتالیایی رفت و موتور ۵ لیتری V10 گالاردو را قرض گرفت. برای تولید قدرت بیشتر، دو توربوشارژر به این موتور اضافه شد تا قدرت آن از ۵۰۷ اسب بخار M5 فراتر رود و به ۵۸۰ اسب بخار برسد. این‌گونه بود که RS6 نسل C6 در قالب هیولایی آتشین متولد شد.

نگاهی دقیق‌تر به مشخصات RS6

RS6 نسل C6 که در سال ۲۰۰۸ معرفی شد، خودرویی بود که جهان پیش از آن نظیرش را ندیده بود. این خودرو که در نسخه‌های سدان و استیشن تولید شد، قوی‌ترین محصول آئودی تا آن زمان محسوب می‌شد. موتور V10 تزریق مستقیم توئین توربوی RS6 یک شاهکار مهندسی بود. این موتور ۵ لیتری ۵۸۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و خودرو را ظرف ۴.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند. هرچند حداکثر سرعت RS6 روی ۲۸۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده بود ولی در سال ۲۰۱۰ پکیج پلاس ارائه شد که حداکثر سرعت را به بیش از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت افزایش می‌داد.

این موتور V10 به سیستم روغن‌کاری کارتل خشک پیشرفته مجهز بود که حتی در شتاب‌های جانبی شدید، تأمین روغن را تضمین می‌کرد. نیروی موتور از طریق یک گیربکس شش سرعته اتوماتیک سریع به سیستم چهارچرخ محرک کواترو منتقل می‌شد. دیسک‌های ترمز سرامیک کربنی به‌عنوان آپشن و سیستم تعلیق اسپرت با کنترل دینامیک سواری به‌صورت استاندارد ارائه می‌شدند.

کاهش قدرت در نسل بعدی

در نسل بعدی RS6، آئودی تصمیم گرفت قدرت را کمی مهار کند. این مدل جدید ۲۰ اسب بخار و دو سیلندر کمتر از نسل قبلی داشت. بااین‌حال، وزن کمتر و توزیع بهتر وزن بین دو محور باعث شد هندلینگ RS6 نسل C7 بهبود پیدا کند. موتور ۴ لیتری V8 توئین توربوی این مدل با تولید ۵۶۰ اسب بخار قدرت، شتاب صفرتاصد سریع‌تری را فراهم می‌کرد که کمتر از چهار ثانیه بود.