چند اشتباه که اضطراب کودکان در بحران را تشدید می‌کند + اینفوگرافیک
والدینی که در مواقع بحرانی از خود واکنش‌های هیجانی شدید مانند ترس، فریادزدن یا گریه‌کردن نشان می‌دهند، می‌توانند اضطراب و ترس را به کودکان منتقل کنند.
بیان مکرر ترس ها و نگرانی های شخصی کودک را بیشتر نگران می‌کند.
واکنش‌های هیجانی شدید
والدینی که در مواقع بحرانی از خود واکنش‌های هیجانی شدید مانند ترس، فریادزدن یا گریه‌کردن نشان می‌دهند، می‌توانند اضطراب و ترس را به کودکان منتقل کنند. کودک در این موقعیت‌ها ممکن است احساس کند که دنیا به خطر افتاده است و دچار وحشت شود.
انتقال نگرانی‌های شخصی به کودک
اگر والدین دائماً از نگرانی‌ها و ترس‌های خود صحبت کنند و آن‌ها را به کودک منتقل کنند (مانند “من خیلی ترسیدم، ممکن است همه‌چیز خراب بشه! “)، کودک احساس می‌کند که شرایط بسیار بحرانی‌تر از آن چیزی است که باید باشد. این باعث افزایش اضطراب در کودک می‌شود.
همچنین بخوانید: نکاتی برای محافظت از سالمندان در شرایط بحرانی
بی‌ثباتی در رفتار
والدین ممکن است در شرایط استرس‌زا بی‌ثبات و ناپایدار عمل کنند، مثلاً یک لحظه پرخاشگر باشند و لحظه دیگر تلاش کنند که خیلی آرام و مهربان باشند. این رفتار بی‌ثباتی می‌تواند کودک را گیج کند و اضطراب او را افزایش دهد.
نادیده گرفتن نیازهای عاطفی کودک
در شرایط بحرانی، ممکن است والدین خود را بیشتر درگیر مسائل فوری و نیازهای فیزیکی کنند (مانند تأمین غذا، آب یا پناه‌گاه) و به نیازهای عاطفی کودک بی‌توجه شوند. این بی‌توجهی می‌تواند کودک را در وضعیت بحرانی آسیب‌پذیرتر کند و اضطراب او را بالا ببرد.
ناتوانی در پاسخ به سوالات کودک
وقتی کودک سوالاتی درباره وضعیت پیش آمده می‌پرسد (مثل “چه می‌شود؟ ” یا “آیا ما نجات پیدا می‌کنیم؟ “) و والدین به طور شفاف و با آرامش پاسخ نمی‌دهند، کودک احساس بی‌اطلاعی و عدم امنیت خواهد کرد. این می‌تواند اضطراب را شدت بخشد.
مبالغه در تهدیدات و ترس‌ها
اگر والدین به طور مداوم درباره تهدیدات بزرگ و آینده‌های تاریک صحبت کنند (مثلاً “ممکن است هیچ‌وقت نجات پیدا نکنیم” یا “هیچ‌چیز به خیر نمی‌گذرد”)، کودک دچار نگرانی و ترس شدید خواهد شد. این نوع مبالغه می‌تواند اضطراب کودک را در شرایط بحرانی دوچندان کند.
حساسیت زیاد به آسیب‌های جسمی
اگر والدین به طور مفرط نگران آسیب‌های جسمی خود یا کودکان باشند و دائماً بر سلامت و امنیت خود تأکید کنند، ممکن است کودک این احساس را پیدا کند که زندگی در خطر است و هیچ‌چیز از آسیب‌ها مصون نیست. این می‌تواند اضطراب کودک را تشدید کند.
فقدان حس همبستگی یا همکاری
در مواقع بحرانی، والدینی که نتوانند با یکدیگر همکاری کنند یا خودشان دچار اختلافات و کشمکش‌های داخلی شوند، باعث می‌شوند که کودک احساس کند که خانواده در بحران‌ها توانایی حفظ آرامش یا اتحاد ندارد. این وضعیت می‌تواند منجر به احساس تنهایی و اضطراب در کودک شود.
پنهان کردن اطلاعات
در حالی که والدین نباید همه جزئیات بحران را برای کودک بازگو کنند، پنهان کردن کامل اطلاعات یا دروغ گفتن می‌تواند به کودک احساس بی‌اعتمادی و اضطراب بدهد. کودک ممکن است دچار نگرانی شود که چرا والدین چیزی به او نمی‌گویند و این خود اضطراب را افزایش می‌دهد.
منبع: همشهری آنلاین
