از نظریه تا واقعیت: آیا سفر در زمان ممکن است؟
تحقیقات علمی نشان می‌دهد سفر در زمان از نظر فیزیکی ممکن است، اما نه به شکلی که در فیلم‌ها دیده‌ایم.
از ادبیات کلاسیک گرفته تا فیلم‌های پرطرفدار امروزی، سفر در زمان نظریه‌ای بوده که نسل‌ها است ما را مجذوب خود کرده است. سفر در زمان در فرهنگ عامه همیشه گروهی از افراد را شامل میشود که به کمک نوعی شیء ماوراء طبیعی، صدها سال به گذشته یا آینده پرتاب میشوند.
به گزارش لد بایبل، سال‌ها این ایده کاملا تخیلی پنداشته می‌شد‌ــ اما اکنون دانشمندان بر این باورند که ممکن است از لحاظ نظری تحقق‌پذیر باشد. البته شاید نه به شیوه‌ای که در حال حاضر تصور می‌کنید.
آیا سفر در زمان واقعا ممکن است؟
به نظر می‌رسد پاسخ شاید «بله» باشد، اما فعلا چمدان‌هایتان را با هدف دیدن آینده یا گذشته دور نبندید.
در واقعیت، نزدیک‌ترین چیزی که به سفر در زمان داریم بسیار علمی‌تر، کم‌هیجان‌تر و متکی بر حجم زیادی از فیزیک نظری است.
بنا بر اعلام ناسا، همه ما در حال حاضر با نرخ یک ثانیه در ثانیه در زمان حرکت می‌کنیم، که به این معنا است اگر کسی بتواند سریع‌تر از این نرخ حرکت کند، از نظر فنی در حال سفر در زمان خواهد بود.
همچنین بخوانید: شکست تلخ موشک آلمانی: سقوط اسپکتروم تنها ۳۰ ثانیه پس از پرتاب + فیلم
چگونه در دنیای واقعی در زمان سفر کنیم؟
نخستین استدلال‌های امکان‌پذیری سفر در زمان در دنیای واقعی را می‌توان نظریه نسبیت خاص آلبرت اینشتین در سال ۱۹۰۵ دانست.
به زبان بسیار ساده، اینشتین می‌گوید سرعت گذر زمان به محیط اطراف و سرعت حرکت شما بستگی دارد؛ هر چه سریع‌تر حرکت کنید، گذر زمان برایتان کندتر میشود.
این نظریه را بعدها جوزف هیفل و ریچارد کیتینگ آزمایش کردند. آن‌ها در سال ۱۹۷۱ به‌دنبال راهی بودند تا اتساع زمان‌ــ یعنی تفاوت در زمان سپری‌شده بین دو ساعت مختلف‌ــ را ثابت کنند.
آن‌ها برای این آزمایش چهار ساعت اتمی فوق‌العاده دقیق را روی دو هواپیمای مختلف که در جهت‌های متفاوت پرواز می‌کردند، قرار دادند. سپس، این ساعت‌ها با ساعتی دیگر روی زمین مقایسه شدند. ساعت‌های هواپیمایی که خلاف جهت چرخش زمین پرواز می‌کرد نسبت به ساعت‌های روی زمین حدود ۵۹ نانوثانیه از زمان عقب بودند.
در همین حال، ساعت‌های هواپیمایی که هم‌جهت چرخش زمین حرکت می‌کرد سریع‌تر حرکت می‌کردند و حدود ۲۷۳ نانوثانیه جلوتر بودند، به این معنا که عملا نوعی سفر در زمان داشتند.
این نظریه را می‌توان به فضانوردانی تعمیم داد که مدت زمانی طولانی را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری می‌کنند. برای مثال، اسکات کلی، فضانورد آمریکایی، پس از بازگشت به زمین اندکی جوان‌تر از برادر دوقلویش مارک بود، که به‌دلیل سرعت حرکتش در مدار زمین بود.
می‌بینید؟ گفته بودیم که سفر واقعی در زمان به اندازه فیلم‌ها و سریال‌ها هیجان‌انگیز نیست.
سال طلوعی در آینده فرای امروز
هر جسمی که دارای جرم زیادی باشد میتواند در بافت فضا_زمان خمیدگی ایجاد کند. این خمیدگی میتواند زمان را مختل کند. سیاهچاله ها یکی از اجرامی هستتد که گفته میشود به واسطه جرم زیاد خود در بافت فضا_زمان انحناء ایجاد کرده و باعث اختلال در نرخ گذر زمان میشوند. هر چه به افق رویداد یک سیاهچاله نزدیکتر بشویم نرخ سرعت زمان کند و کندتر میشود تا جاییکه در نقطه ای در داخل سیاهچاله که تکینگی نام دارد عملا زمان متوقف میشود.