آیا قرار دادن گوشی در حالت بی‌صدا، استرس را کاهش می‌دهد؟
یک مطالعه جدید از دانشگاه کیونگ‌هی نشان می‌دهد که استفاده از گوشی در «حالت بی‌صدا» می‌تواند کلیدی برای ذهنی سالم‌تر در محیط کار باشد.
تحریریه حرف مرد: محققان بررسی کردند که آیا یک برنامه آموزش ذهن‌آگاهی مبتنی بر موبایل (Mobile Mindfulness Training – MMT) می‌تواند بر کاهش استرس، فرسودگی شغلی و افزایش مشارکت کاری کارکنان اداری تأثیرگذار باشد یا نه.
در این آزمایش که توسط دانشگاه کیونگ‌هی انجام شد، ۱۱۴ شرکت‌کننده به‌طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند.
گروه آزمایشی به مدت چهار هفته از اپلیکیشنی به نام InMind استفاده کردند، درحالی‌که گروه کنترل مشارکت خود را تا نیمه دوم این مطالعه هشت‌هفته‌ای به تعویق انداختند.
ارزیابی‌ها در سه زمان انجام شد: پیش از شروع برنامه، در پایان چهار هفته، و مجدد در پایان هفته هشتم.
شاخص‌هایی مانند فرسودگی شغلی، استرس ادراک‌شده، درگیری کاری، ذهن‌آگاهی و شادابی بررسی شدند.
نتایج نشان داد که این اپلیکیشن ذهن‌آگاهی تأثیرات مثبتی داشته است، از جمله کاهش استرس و افزایش تمرکز.
برخی از بهترین نتایج مربوط به افرادی بود که علاوه‌بر استفاده از اپ، تغییرات سبک زندگی گسترده‌تری نیز اعمال کرده بودند: مانند بی‌صدا کردن تلفن‌های همراهشان.
گوشی‌های بی‌صدا و مرزهای شخصی
حتی وقتی گوشی خاموش است و فقط در نزدیکی شما قرار دارد، ظرفیت شناختی شما کاهش می‌یابد!
این را آدریان وارد، استادیار مدرسه کسب‌وکار مک‌کامبز در دانشگاه تگزاس آستین، می‌گوید.
بر اساس مطالعه‌ای از او، حتی یک گوشی ساکت هم ذهن شما را درگیر می‌کند.
افرادی که گوشی‌شان را بی‌صدا می‌کنند، اغلب آن را در کشو یا کیف خود می‌گذارند.
این کار باعث می‌شود تمرکز ذهنی خود را بازیابند و محیط کاری آرام‌تری داشته باشند.
نبود صدای زنگ، انتظار پاسخ فوری را نیز از بین می‌برد.
این انتخاب نوعی احترام به مرزهای شخصی است.
آن‌ها تصمیم می‌گیرند که چه زمانی تماس برقرار شود، نه اینکه صدای زنگ آن لحظه را تعیین کند.
دوستان و همکاران نیز با گذشت زمان یاد می‌گیرند که ابتدا پیام بدهند و منتظر بمانند،
که این رفتار حس استقلال بیشتری به فرد می‌دهد.
این مرز، دیواری برای فاصله گرفتن نیست؛ دری‌ست که در زمان مناسب باز می‌شود؛
و این تمایز ظریف، سکوت را به رفتاری محترمانه تبدیل می‌کند، نه بی‌تفاوتی.
کنترل زمان شخصی
وقفه‌ها فقط چند ثانیه وقت نمی‌گیرند، بلکه ذهن شما را از ریتم اصلی خارج می‌کنند.
پژوهشگران تخمین می‌زنند که پس از یک وقفه، ۲۳ دقیقه و ۱۵ ثانیه طول می‌کشد تا تمرکز بطور کامل بازگردد.
افرادی که گوشی‌شان بی‌صداست، با تعیین بازه‌های مشخص برای پاسخ‌گویی به پیام‌ها،
ساعات زیادی از هفته خود را پس‌انداز می‌کنند.
زندگی امروز پر از تعاملات کوتاه و ظاهراً ضروری‌ست که اغلب واقعاً ضروری نیستند.
خاموش کردن نوتیفیکیشن‌ها به مغز یاد می‌دهد فرق بین «مهم» و «صرفاً پر سر و صدا» را بفهمد.
وقتی این عادت شکل بگیرد، ذهن آماده دوره‌های تمرکز عمیق‌تری می‌شود
و پروژه‌هایی که در گذشته نیمه‌کاره رها می‌شدند، حالا سریع‌تر به پایان می‌رسند.
این اثر مانند سود مرکب است: هر دقیقۀ نجات‌یافته، به بازه‌های بلندتری از بهره‌وری تبدیل می‌شود.
این سود به‌ویژه در کارهای خلاقانه یا تحلیلی بسیار مشهود است، جایی که حتی یک وقفه کوچک می‌تواند فکر را بشکند.
گوشی‌های بی‌صدا و ذهن‌آگاهی
همان دسته از افراد اغلب به تمرین ذهن‌آگاهی هم علاقه‌مند هستند
و گوشی پر سر و صدا را به یک مربی جیبی ساکت تبدیل کرده‌اند.
مطالعه چهار هفته‌ای روی کارکنان اداری کره‌ای نشان داد که برنامه ذهن‌آگاهی مبتنی بر موبایل،
سطح توجه و انرژی آن‌ها را افزایش داده است.
خاموش کردن هشدارها باعث می‌شود که کشش مداوم به سمت صفحه‌نمایش کاهش یابد
و فضایی برای تمرین تنفس آگاهانه ایجاد شود، نه دستکاری‌های ناخودآگاه صفحه‌نمایش.
درمانگران می‌گویند که اولین گام برای آموزش توجه، حذف محرک‌های بیرونی‌ست
و حالت بی‌صدا این کار را حتی قبل از شروع مدیتیشن انجام می‌دهد.
از آن‌جا که گوشی همچنان برای مواقع اضطراری در دسترس باقی می‌ماند،
فرد می‌تواند مزایای آن را حفظ کند، درحالی‌که صدای هشدارهای استرس‌زا حذف می‌شود.
با گذشت زمان، مغز با «سکوت» پیوندی ایجاد می‌کند —
سکوتی که یادآور تنفس عمیق است و باعث آرامش می‌شود.
همکاران چنین افرادی را «حاضر»، «آرام» و «کم‌تأثیرپذیر از فشار» توصیف می‌کنند.
همچنین بخوانید: مدیران بخوانند: بی‌توجهی به کارمندان و فشار شغلی زیاد به دیابت نوع ۲ منجر می‌شود!
کاهش استرس با بی‌صدا کردن گوشی
صدا، بدن را برای واکنش فوری آماده می‌کند، حتی اگر پیامی بی‌اهمیت باشد.
تحقیقات ما نشان داده که حواس‌پرتی منجر به استرس بیشتر، خلق‌وخوی بدتر و کاهش بهره‌وری می‌شود.
این را گلوریا مارک، استاد انفورماتیک در دانشگاه کالیفرنیا در ایروین، می‌نویسد.
خاموش بودن زنگ گوشی، سیستم عصبی را از سیل مداوم هشدارها محافظت می‌کند
و به ضربان قلب و سطح کورتیزول اجازه می‌دهد برای مدتی طولانی‌تر پایین بمانند.
از نظر فیزیولوژیک، هر صدای هشدار می‌تواند باعث یک جهش کوتاه در فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک شود: واکنشی که برای بقا طراحی شده ولی برای یک پیامک کد تخفیف کاربردی ندارد.
وقتی صدها هشدار روزانه حذف می‌شوند، زمینه‌ی استرس دائمی که بسیاری از کارمندان آن را «عادی» می‌دانند، کاهش می‌یابد.
بسیاری همچنین از خواب بهتر خبر می‌دهند، چون دیگر صدایی آن‌ها را وسوسه نمی‌کند که «فقط یک‌بار دیگر» گوشی را چک کنند.
دنبال کردن عمق به‌جای هیاهو
یک زنگ ساده می‌تواند نظم شکننده یک گفت‌وگوی عمیق را نابود کند.
افرادی که گوشی‌شان بی‌صداست، در لحظه باقی می‌مانند و ظرایفی را دریافت می‌کنند که دیگران از دست می‌دهند، مانند مکث‌ها و تغییر لحن‌ها در گفتگو.
نتیجه، مکالمه‌ای به‌هم‌پیوسته است، نه صحبتی تکه‌تکه بین نگاه‌های سریع به صفحه گوشی.
این عمق، اعتماد می‌سازد؛ ارزشی که در آمار زمان صفحه‌نمایش نمی‌گنجد، ولی در حمایت اجتماعی و ارتباطات قوی‌تر، خود را نشان می‌دهد.
دیگران این افراد را «شنوندگان خوب» می‌دانند، و این شهرت در رهبری و همکاری به نفع آن‌ها عمل می‌کند.
بخاطر همین، ارتباطات عمیق‌تری شکل می‌گیرد چون «حضور داشتن» مانند هر هدیۀ دیگری، با کمیابی ارزشمندتر می‌شود.
کار در حالت «جریان»
افراد زمانی که گوشی‌شان بی‌صدا بود، بیشتر سراغش می‌رفتند!
این را شیام سوندار، استاد کالج ارتباطات بلساریو و هم‌مدیر آزمایشگاه تحقیقات رسانه می‌گوید.
این رفتار در افرادی که ترس از جا ماندن (FOMO) داشتند، شدیدتر بود.
اما افرادی که باتجربه‌تر بودند، گوشی را از دید خود دور نگه می‌داشتند و حلقه اضطراب را می‌شکستند.
همچنین آن‌ها پیش‌نمایش‌های صفحه قفل را غیرفعال می‌کردند، و از این طریق «طعمه‌های تصویری» را حذف می‌کردند. این افراد با تنظیم صدا، تصویر و فاصله، یک لایه محافظ چندگانه در برابر حواس‌پرتی ایجاد می‌کنند:
مانند هدفون حذف نویز برای ذهن.
وقتی گوشی از دسترس خارج شود، قدرت آن برای شکستن تمرکز و افزایش فرسودگی کاهش می‌یابد
و فرد می‌تواند به «جریان» (Flow) وارد شود: حالتی از غرق شدن عمیق در کار.
خودآگاهی در حالت سکوت
در مرکز همه این رفتارها، «خودشناسی» قرار دارد.
کاربرانی که گوشی‌شان بی‌صداست، می‌دانند که صدا چطور می‌تواند ذهن را بدزدد،
بنابراین محیطی می‌سازند که از اهدافشان پشتیبانی کند، نه اینکه فقط به نیروی اراده تکیه کنند.
به‌بیان ساده، آن‌ها این آزمایش را روی خود انجام داده‌اند و حالتی را نگه داشته‌اند که به آن‌ها کمک می‌کند روز خود را آگاهانه طی کنند.
همین شناخت باعث می‌شود برای خواب شبانه زمان تعیین کنند، قدم‌زنی‌های تأملی برنامه‌ریزی کنند، و زمانی برای مطالعه دور از صفحه‌نمایش‌ها کنار بگذارند.
قرار دادن گوشی در حالت بی‌صدا، یک آیین کوچک است، اما پیامی بزرگ را منتقل می‌کند: توجه منبعی محدود، ارزشمند و شایسته انتخاب آگاهانه است.
منبع: Earth
