آیا تسلیحات هسته‌ای موجب مرگ موجودات فضایی مریخ شده‌اند؟

«زنون مریخ (Mars xenon) بسیار نزدیک به عنصری در اتمسفر زمین مطابقت دارد که توسط برنامه‌های سلاح‌های هسته‌ای زمین تولید شده است، هم آزمایش بمب هیدروژنی و هم تولید پلوتونیوم (plutonium)، که هر دو شامل مقادیر زیادی شکافت با نوترون‌های سریع هستند. مشخص شده است که زنون مریخ را می‌توان تقریبا با مخلوطی از ۷۰ درصد زنون حاصل از آزمایش‌های هسته‌ای و ۳۰ درصد زنون طبیعی زمین تقریب زد. این موضوع نشان می‌دهد که زنون مریخ قبل از اینکه یک رویداد هسته‌ای بزرگ آن را به شدت تغییر دهد، شبیه زنون زمین بوده است.» (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

برخی چیزها در منظومه شمسی ما وجود دارند که هر آنچه را که می‌دانیم، کاملا به چالش می‌کشند. مریخ یکی از آن مکان‌های واقعا عجیب است. برای مثال، مشخص شده است که سیاره سرخ دارای غلظت غیرمعمول بالایی از زنون ۱۲۹ (Xenon 129) در جو نازک خود است. همانطور که مشخص می‌شود، گاز ایزوتوپ زنون ۱۲۹ توسط واکنش‌های هسته‌ای تولید می‌شود. علاوه بر این رمز و راز بزرگ، محققان دریافته‌اند که سطح مریخ به‌طور افراطی با اورانیوم (uranium) و توریم (thorium) پوشیده شده است.

این یافته‌ها برخی از دانشمندان مانند دکتر جان براندنبورگ (Dr. John Brandenburg) را به این نتیجه رسانده است که بسیار محتمل است دو انفجار هسته‌ای بزرگ و غیرعادی در گذشته‌های دور در مریخ رخ داده باشد (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد). در مقاله‌ای که دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) آن را منتشر کرده است، او استدلال می‌کند که مریخ، «…بر اساس داده‌های جدید، شواهدی را نشان می‌دهد که در طول این دوره آب و هوای زمین‌مانند، تکامل بیولوژیکی در نهایت یک تمدن انسان‌نما را تولید کرده است.

همچنین بخوانید: در مریخ چیزی شبیه جمجمه یافت شد: اولین نشانه‌های حیات فرازمینی؟

این تمدن آثاری را در چندین سایت از جمله سیدونیا منسا (Cydonia Mensa) و گالاکسیاس کیاس (Galaxias Chaos) که دو سایت پر تحقیقات هستند، بر جای گذاشته است. داده‌های این سایت‌ها اساس فرضیه سیدونیا (Brandenburg, DiPietro, and Molenaar, 1991) را تشکیل دادند که مربوط به یک تمدن باستانی، بومی، تقریبا مربوط به عصر برنز در مریخ است.» (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

با این حال، بسیاری از دانشمندان با دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) مخالف هستند. آن‌ها می‌گویند یک توضیح طبیعی برای گازها و عناصر غیرعادی در مریخ وجود دارد. اما دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) قاطعانه بر نظریه خود پافشاری می‌کند. او می‌گوید که زنون ۱۲۹ در مریخ به احتمال زیاد محصول یک فرآیند هسته‌ای است، نه فرآیند تفکیک (fractionation) – فرآیندی در طبیعت که می‌تواند وجود این عناصر را توضیح دهد.

به‌خوبی شناخته شده است که با گذشت زمان، اتمسفر یک سیاره می‌تواند به شدت فرسایش یابد، به‌خصوص در مریخ که میدان مغناطیسی قوی وجود ندارد. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، ایزوتوپ‌های سبک‌تر بیشتر از ایزوتوپ‌های سنگین‌تر فرسایش می‌یابند که در نهایت منجر به افزایش ایزوتوپ‌های سنگین‌تر می‌شود.

اما دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) می‌گوید: «با این حال، در مریخ، هر فرآیندی که ایزوتوپ‌ها را مختل کرد، ایزوتوپ‌های سبک‌تر را به‌طور نسبی فراوان‌تر از ایزوتوپ‌های سنگین‌تر کرد. این امر به یک فرآیند عمدتا هسته‌ای نیاز دارد، نه تفکیک جرمی (mass fractionation)…» (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) – پس از بررسی داده‌های موجود در مورد مریخ – به این نتیجه رسید که حداقل دو انفجار هوابرد عظیم با دستگاه‌های همجوشی (fusion devices) با طراحی مشابه آنچه در زمین وجود دارد، رخ داده است (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد). دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) توضیح می‌دهد که چگونه زنون ۱۲۹ در دستگاه‌های زمینی تولید می‌شود: «برای افزایش بازده یک بمب هیدروژنی، پوشش بمب معمولا از اورانیوم ۲۳۸ یا توریم ساخته می‌شود. بر این اساس، زنون ۱۲۹ تنها به مقدار کم توسط شکافت عادی تولید می‌شود، اما در یک انفجار بمب هیدروژنی معمولی به مقادیر زیادی تولید می‌شود.» (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

علاوه بر این، دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) به الگوهای توزیع اورانیوم و توریم در سطح سیاره سرخ نگاه کرد و به این نتیجه رسید که آن‌ها با انفجارهای هسته‌ای که در دو نقطه خاص در سیاره متمرکز بودند، مطابقت دارند (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) نتیجه‌گیری کرد: «غلظت بالای زنون (Xe) در اتمسفر مریخ یک ویژگی منحصربه‌فرد اتمسفر مریخ است و به‌شدت با طیف جرم ایزوتوپی زنون در جاهای دیگر منظومه شمسی متفاوت است. این ویژگی هم در طیف‌های ایزوتوپی دیده شده توسط مریخ‌نوردها و هم در آن چیزی که در شهاب‌سنگ‌های مریخی دیده می‌شود، یافت می‌شود.» (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

دکتر براندنبورگ (Dr. Brandenburg) اشاره می‌کند که بسیار محتمل است این دو انفجار هسته‌ای عظیم حدود ۱۸۰ میلیون سال پیش در مریخ رخ داده باشند. هر دو این حملات هسته‌ای می‌توانستند یک فاجعه جهانی را آغاز کنند که مریخ را از یک سیاره حاصلخیز و شبیه زمین به یک دنیای بایر و متروک که امروز می‌بینیم، تبدیل کرده باشند (این ادعا توسط منبع اصلی مطرح شده و نیاز به بررسی بیشتر دارد).

منبع: گجت نیوز